jest ściśle związana z powołaniem w 1927 roku przez Państwowy Urząd Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego organizacji paramilitarnej Kolejowego Przysposobienia Wojskowego. KPW obok swych działań naczelnych, uwzględniało w swej działalności aktywność sportową. Wychowaniem fizycznym w KPW kierował referat sportowy przy Zarządzie Głównym. Podlegały mu jednak referaty ogniskowe. W Toruniu, który wówczas był bardzo ważnym węzłem komunikacji kolejowej ognisko sportowe KPW założono w maju 1929 roku. Jej członkowie uprawiali wiele dyscyplin sportowych m.in. gimnastykę, strzelectwo, gry sportowe, lekką atletykę, kolarstwo, pływanie, boks i wiele innych.

działające przy miejscowym węźle kolejowym dwa ogniska Kolejowego Przysposobienia Wojskowego. Pierwsze ognisko działało przy stacji kolejowej Toruń – Główny, drugie zaś prowadziło swoją działalność przy Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowej przy dworcu Toruń – Miasto.

W pierwszym kwartale 1935 roku w świetlicy kolejowej Toruń – Miasto odbyło się zebranie członków obu ognisk. W wyniku głosowania nastąpiło połączenie w jeden klub, ustalono również nazwę: Klub Sportowy Kolejowego Przysposobienia Wojskowego Pomorzanin Toruń. Zatwierdzono statut klubu i ustalono barwy klubowe (w kolorach: niebieskim – białym – czerwonym – niebieskim). Pierwsze wzmianki o sekcji sportowej, a dokładnie o sekcji gier zespołowych Pomorzanina pochodzą z dnia 9 lutego 1935 roku. Zatem prawdopodobnie Klub powstał w styczniu.

prezes – Jan Brzeziński
wiceprezes – Tadeusz Wyrobek
sekretarz – Franciszek Lewicki
skarbnik – Alfons Kwiatkowski

Główna siedziba klubu, w której odbywały się zebrania i pogadanki zarządu oraz zajęcia poszczególnych sekcji, mieściła się przy ulicy Grudziądzkiej 5/7. Drugim obiektem, w którym spotykali się członkowie klubu była świetlica kolejowa przy dworcu Toruń – Miasto.
Klub Sportowy Kolejowego Przysposobienia Wojskowego Pomorzanin Toruń był klubem wielosekcyjnym. Do 1939 funkcjonowały następujące sekcje sportowe: lekkoatletyczna, zespołowych gier sportowych, wioślarska, żeglarska, pływacka, kajakowa, kolarska, ciężkoatletyczna, bokserska, hokeja na lodzie, łyżwiarska, piłki nożnej, tenisa stołowego.

Piłkarze swoje mecze rozgrywali na Stadionie Miejskim przy ulicy Józefa Bema w Toruniu, a trenowali na boisku przy ul. Grudziądzkiej. Władze klubowe zakupiły potrzebny sprzęt i opłaciły wpisowe do Okręgowego Pomorskiego Związku Piłki Nożnej. Obszar Polski podzielony był wtedy na okręgi piłkarskie, spośród których każdy posiadał trzy klasy rozgrywkowe A, B i C. Swoje boje sekcja piłkarska Pomorzanina rozpoczęła od rozgrywek w ówczesnej, najniższej C klasie. Rok 1937 był przełomowy dla sekcji piłkarskiej Pomorzanina. Przyczyną tego stało się ogłoszenie finansowej upadłości Toruńskiego Klubu Sportowego. Zawodnicy piłkarscy z zbankrutowanego klubu przyjęci zostali do klubu kolejarzy. Oprócz piłkarzy przejęto również sprzęt oraz miejsce, jakie zajęli sportowcy z Torunia. W krótkim czasie dzięki tym wzmocnieniom sekcja piłkarska stała się jedną z najsilniejszych na Pomorzu, szybko uzyskała dwa awanse, a sezon 1938-1939, piłkarze Pomorzanina rozpoczęli już jako ,,beniaminek” w A klasie i zostali wicemistrzem okręgu.

działalność klubu została zachwiana. Zakaz prowadzenia wszelkiej działalności o charakterze kulturalnym, rozrywkowym lub sportowym doprowadził do zawieszenia rozgrywek.

Po zakończeniu II wojny światowej dnia 15.06.1945 roku na dworcu PKP Toruń Miasto zwołano zebranie i ustalono nowy zarząd i nazwę klubu, która brzmiała następująco: Kolejowy Klub Sportowy „Pomorzanin”, przy Związku Zawodowym Kolejarz. Sekcja hokeja na trawie powstała po II wojnie światowej.

W latach 1949-56 Pomorzanin występował już pod nazwą koła Zrzeszenia Sportowego Kolejarz Toruń. Zmiana nazwy nie spowodowała jednak żadnych dodatkowych roszad organizacyjnych.

W latach 1947-1952 klub odnosi ogromne sukcesy. Lekkoatleci zdobyli wiele medali Mistrzostw Polski, a niewątpliwym zaszczytem dla klubu jest fakt, iż w 1948 roku lekkoatletka Melania Sinoracka reprezentowała Polskę na Igrzyskach Olimpijskich w Londynie w rzucie oszczepem.

Drużyna seniorów piłki nożnej awansowała do drugiej ligi (1948), a juniorzy zdobywają tytuł mistrza Polski w piłce nożnej (1953).
Początek kryzysu klubu przypada na rok 1952. Pojawiają się trudności finansowe. Zlikwidowane zostały niektóre sekcje, a w 1955 roku zawieszono nawet sekcję bokserską oraz koszykówki i siatkówki kobiet.

Pomimo tych trudności był jednak powód do dumy. Tadeusz Tulidziński reprezentuje barwy Polski w hokeju na trawie podczas Igrzysk Olimpijskich w Helsinkach w 1952 roku.

struktury koła, w wyniku którego powstał: Kolejowy Klub Sportowy „Pomorzanin” Toruń. Klub w tamtym okresie posiadał 12 sekcji: hokeja na lodzie, hokeja na trawie, lekkiejatletyki, tenisa stołowego, pływackiej, szachowej, koszykówki męskiej, turystycznej, sportów wodnych, gimnastycznej i ciężkoatletycznej. W 1960 roku wybudowanie sztucznego lodowska „Tor-tor” przyczyniło się do sukcesów hokeistów. W latach 1962 i 1963 plasują się na piątym miejscu w lidze, w latach 1960, 1961 i 1966 zajmują miejsce tuż za podium. W latach 1967,1969, zdobywają brązowe medale, a w roku 1968 świętują tytuł wicemistrza Polski. W 1964 roku klub wysłał hokeistów na Zimowe Igrzyska Olimpijskie w Innsbruku. Byli to Józef Stefaniak, Józef Wiśniewski i Andrzej Żurawski.

(hokej na trawie, hokej na lodzie, podnoszenie ciężarów, piłka nożna, jazda figurowa na lodzie, zapasy). W 1972 roku klub zmienił nazwę na Międzyzakładowy Związkowy Klub Sportowy „Pomorzanin”.

Kolejnym Olimpijczykiem z pod herbu Pomorzanina w 1972 roku był Ludwik Czachowski. Reprezentował on Polskę na hokejowy turniej w Sapporo.

W 1976 po 22 latach reaktywowano sekcję bokserską.
W 1978 roku prezesem klubu zostaje dyrektor „Merinotexu” w wyniku czego powstał Międzynarodowy Włókienniczy Klub Sportowy „Pomorzanin”. Klub przez ponad rok należał do Federacji ,,Włókniarz”. Połączenie z „Merinotexem”, jak i przynależność do nowej Federacji skończyły się już w 1981 roku, kiedy to Federacja „Włókniarz” została rozwiązana, a zakład przestał opiekować się klubem w dniu 1 czerwca 1981 roku. Od tego czasu w nazwie klubu jest tylko KS „Pomorzanin”. Lata 80. i 90. minionego wieku to okres największej, jak na razie, świetności toruńskiego hokeja na trawie. W tamtym okresie klub może pochwalić się tytułem Mistrza Polski na boisku jak i w hali. Sukcesom hokeistów próbowali dorównać lekkoatleci. W latach 90 zdobyli wiele medali Mistrzostw Polski.

Listę olimpijczyków spod znaku Pomorzanina zamyka hokeista na trawie Tomasz Szmidt, który grał w Sydney w 2000 roku.

W 2013 roku z KS Pomorzanin Toruń wydzielona została sekcja bokserska. Z uwagi na charakter działania sekcji, szczególnie doświadczonej w szkoleniu młodzieży, przybrała ona nazwę Międzyszkolnego Klubu Sportów Walki “Pomorzanin” Toruń i zachowała prawa do tradycji, herbu i barw. Wiodąca obecnie jest sekcja hokeja na trawie. Jest ona wizytówka klubu. W 2014 roku hokeiści na trawie ponownie zdobyli tytuł Mistrza Polski na boisku, a w 2017 roku sięgnęli po tytuł Mistrza w hali. Piłkarze aktualnie rywalizują w czwartej lidze.

Materiały, informacje i zdjęcia zostały zasięgnięte z prac mgr dostępnych w klubie:

• Różycki Paweł – „Działalność Klubu Sportowego Przysposobienia Wojskowego Pomorzanin Toruń w latach 1935-1939”.
• Gutmański Robert – „Historia piłki nożnej Klubu Sportowego Pomorzanin Toruń”.